Η Γυάλα για το Ψάρι...

«Υπάρχει μια στιγμή κατά τη διάρκεια της οικοδομήσεως, μια φευγαλέα και ανεπανάληπτη στιγμή, κατά την οποία γίνεσαι μάρτυρας του ότι από το τίποτα ,από το καθαρό και άχτιστο οικόπεδο, εμφανίζεται και εκσπά, κάτι το τρανό , που είναι το παρόν ενός μέλλοντος πράγματος, του κτιρίου που θα περατωθεί. Όσες φορές και αν έχεις χτίσει , με το αρχίνισμα ενός έργου μπορεί να βιώσεις τη σύντομη αυτή μετεώριση της ύπαρξης , τότε που βρίσκεσαι ακριβώς μπροστά σε ένα ανθρώπινο έργο , ανάμεσα στο τίποτα που προηγήθηκε και στο όλον που έρχεται.

Και η αποκάλυψη της παρουσίας του έργου, μπορεί να επαναληφθεί κατά την εναλλαγή των φάσεων οικοδόμησης, όταν το έργο αλλάζει μορφή και ξαναχτυπά στα μάτια σαν ένα ριζικό απρόοπτο, σαν κάτι που είναι διαρκώς εκεί.

Ερμηνεύοντας τα κτίρια τα κατοικείς, όχι πολύ διαφορετικά από όταν τα σχεδιάζεις ή τα οικοδομείς.
Και σ αυτή την τόσο ηλιόλουστη και απίθανη χώρα που ζεις , νιώθεις συχνά να έχεις μπροστά σου την Ισαγγελη Πολιτεία των Μετεώρων. Λες και όπως θα έλεγε ο Άρης Κωνσταντινιδης, ένας από τους μεγαλύτερους αρχιτέκτονες στην Ελλάδα, έχουμε να κάνουμε με τοπία και σπίτια που τα χουνε χτίσει και κάποιοι Θεοί κι όχι μονάχα ανθρώπινα χέρια.

Καθημερινά έρχεσαι σε επαφή με το λεγόμενο Γιαπί, εκεί όπου η αρχιτεκτονική βγαίνει από τη σωστή εργονομική κατασκευή, όπου υπάρχει αόρατη μια ποιητική σχεδόν διάσταση των υλικών, όπου η κάθε γραμμή στο σχεδιαστήριο, αντιστοιχεί σε μια τεχνική πραγματικότητα και δεδομένο τεράστιο ανθρώπινο μόχθο. Εκεί όπου θα πιστοποιηθεί ότι το πιο ταπεινό και ευτελές εργαλείο ή υλικό έχει τη θέση του για να στεφθεί με επιτυχία το όλο εγχείρημα ενός νέου έργου.

Στα κτίρια υπάρχει ψυχή, θυμίζοντας τους στίχους του Διονυσίου Σολωμού:
«Σ ελέγχει η πέτρα που κρατείς και κλει ψυχή κι αυτηνη».
Δημιούργησε σπίτια με ψυχή γιατί όπως έλεγε και ο Ριλκε:
«μέσα στο σπίτι μου ζω ανάμεσα στη μέρα και το Όνειρο».
Κάνε μέσα σ αυτά μεγάλα παράθυρα γιατί :
«το αληθινό παράθυρο είναι το κάδρο της εικόνας του κόσμου».
Το βάθος στην κάτοψη έχει να κάνει με τον τρόπο που αυτή σχεδιάζεται , Σα να σχεδιάζεται πάνω σε κάτι.

Η σύνθεση της έρχεται ως ύφανση , ως ζωγραφική, ως σπορά , ως χορός.
Ο Le Corbusier άλλωστε σχεδιάζοντας κατόψεις κτιρίων, ήταν ένας μεγάλος ζωγράφος.
Η γυάλα για το ψάρι, το μάτι του Θεού, ο φούρνος για το ψωμί, μια μπάλα ιδεατή χτισμένη γύρω της από τούβλο και άλλα πολλά.
Ότι κάνουμε εδώ αντηχεί στην αιωνιότητα. Και κάθε κτίριο με ψυχή, το αποδεικνύει αυτό».

Κάτοψη